Από περίληψη πρόσφατου άρθρου του economist.com, αναφέρει ότι η νομισματική ένωση ήρθε για να μείνει, όπως όλοι θυμόμαστε η ένωση δημιουργήθηκε για να προστατέψει από κερδοσκοπικές επιθέσεις σαν αυτήν που ράγισε το σύστημα ισοτιμιών το 1992-93. Το Μάιο του 2010 η ΕΕ αναγκάστηκε να δημιουργήσει ένα ταμείο υποστήριξης για χώρες του ευρώ 750δις, και να βοηθήσει την Ελλάδα ηρεμώντας για λίγους μήνες τις αγορές μέχρι και πρόσφατα που χρειάστηκε να υποστηρίξει και την Ιρλανδία, ενώ έχει ήδη έτοιμο το σχέδιο για την δημιουργία ενός μόνιμου ταμείου διάσωσης για την αντιμετώπιση τέτοιων κρίσεων μετά το 2013.
Συνεχίζοντας τρία βασικά ερωτήματα θα έπρεπε να απαντηθούν πρώτον στο γιατί κάποια χώρα θα επέλεγε να βγει από το ευρώ, δεύτερο πως θα αντιμετώπιζε αυτήν την μεταβατική περίοδο και τρίτον θα άξιζε αυτή η αλλαγή.
Ο κύριος λόγος που θα άφηνε μια χώρα την ένωση είναι για να ανακτήσει την νομισματική της ανεξαρτησία και να χάραξη της αυτόνομη νομισματική πολιτική της. Όσον αφορά δυνατές χώρες αυτές οι αλλαγές δεν θα έφερναν βραχυπρόθεσμο πληθωρισμό, κρατώντας ανοιχτές γραμμές χρηματοδότησης προς αδύναμες τράπεζες ή αγοράζοντας κρατικά ομόλογα.
Αλλά μία τέτοια εξέλιξη δεν θα ήταν άσχημη και για πιο αδύναμες χώρες. Λόγω ότι μετά το ευρώ οι τιμές καταναλωτή έχουν αυξηθεί περισσότερο από ότι πχ στην Γερμανία. Έκαναν χώρες όπως η Ιταλία, Ισπανία να μην μπορούν να ανταγωνιστούν την Γερμανία ή τις φθηνές εισαγωγές της Ασίας. Μια τέτοια εξέλιξη θα οδηγούσε σε χαμηλότερο εργατικό κόστος λόγω του υποτιμημένου νέου νομίσματος αυξάνοντας την ανταγωνιστικότητα σε αυτές τις χώρες.
Πως θα μπορούσε να γίνει αυτό
Η εισαγωγή σε νέο νόμισμα είναι δύσκολη αλλά όχι αδύνατη. Η κυβέρνηση θα περνούσε απλά ένα νόμο που θα έλεγε όλες οι οικονομικές συναλλαγές της θα γινόντουσαν πλέον στο νέο νόμισμα της. Όμως η μετάβαση θα πρέπει να είναι ταχεία για να αποφευχθεί το χρηματοοικονομικό χάος. Η κεντρική τράπεζα θα πρέπει να εκδώσει τα τραπεζογραμμάτια και από εκεί και πέρα να αρχίζει να διαπραγματεύεται διεθνώς πλέον η ισοτιμία του με άλλα νομίσματα. Στην περίπτωση της δραχμής η υποτίμηση της από την επίσημη τιμή της είναι σίγουρη.
Η μετάβαση στο Ευρώ ήταν μια διαδικασία που σχεδιαζόταν χρόνια, μία αντίθετη μετάβαση θα έφερνε αναστάτωση στην Ελλάδα και πολλές καταθέσεις θα έφευγαν στο εξωτερικό για να αποφύγουν την μετατροπή - υποτίμηση.
Για να αποφευχθεί αυτό η τράπεζα θα επέβαλλε περιορισμούς ως προς το επίπεδο αναλήψεων, πράγμα που θα έφερνε την μείωση της ρευστότητας στο εμπόριο, όπως και το φόβο ξένων επενδύσεων στο να φέρουν χρήμα εδώ λόγω ότι τα κεφάλαια τους θα ήταν εγκλωβισμένα.
Ακόμα θα έφερνε και χιλιάδες δικαστικές μάχες, μιας και εταιρείες ή άτομα που δεν θα μπορούσαν να κάνουν αναλήψεις κατά την μετάβαση, ακόμα φανταστείτε όσο ευτυχής θα ήταν άμα τα χρήματα τους θα τα έπαιρναν πλέον στο νέο υποτιμημένο νόμισμα. Μεγαλύτερο νομικό πρόβλημα θα ήταν με ξένες τράπεζες και τα συνταξιοδοτικά ταμεία που έχουν ομόλογα σε ευρώ.
Όλο αυτόν το καιρό της μετάβασης η χώρα δύσκολα θα μπορούσε να εκδώσει νέα ομόλογα για νέο δανεισμό, αλλά μια τέτοια χώρα θα έπρεπε έτσι και αλλιώς να ήταν αποκομμένη από τις αγορές. Κατά την πορεία μετατροπής της η χώρα θα μπορούσε να πληρώσει κάποιους λογαριασμούς τις όπως πχ μισθούς με τον νέο νόμισμα της, λόγω ότι και πολλές από τις καταθέσεις του ευρώ θα έχουν ήδη ταξιδέψει προς το εξωτερικό.
Οι χώρες στην περιφέρεια της ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν χρόνια της λιτότητας και της υψηλής ανεργίας στη ζώνη του ευρώ ενδέχεται να δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα, αν έφυγαν. Το φάντασμα της τρέχει τράπεζας, το υψηλό κόστος χρηματοδότησης, προεπιλογή και την κοινωνική αναταραχή μπορεί να μην φαίνεται τόσο τρομακτικός με τις σημερινές συνθήκες: ορισμένες χώρες είναι ήδη ευάλωτες σε αυτές. Οι προσπάθειες για τη βελτίωση τα προβλήματα αυτά έχουν μέχρι στιγμής αποδειχθεί ανεπαρκείς
Εκεί βρίσκεται ο κίνδυνος για το ευρώ. Το κόστος της διάλυσης του ενιαίου νομίσματος θα είναι τεράστιο. Στο επόμενο χάος και αλληλοκατηγορίες, η επιβίωση της ΕΕ και της ενιαίας αγοράς της θα είναι σε κίνδυνο. Αλλά με την πίστη ότι μια διάσπαση δεν μπορεί να συμβεί, οι αρχές της ευρωζώνης θα έχουν πάντα την τάση να την σταματήσουν με ριζικά μέτρα που απαιτούνται για να κρατήσει το έργο μαζί. Λαμβάνοντας υπόψη την πιθανή και καταστροφικό χάος, θα ήταν λάθος για μια χώρα να επιλέξει να φύγει. Αλλά τα λάθη συμβαίνουν σε περιόδους στρες. Γι 'αυτό κάποιοι αρχίζουν να σκεφτούν το αδιανόητο.
Αν θέλετε να διαβάσετε όλο το άρθρο από την πηγή πατήστε εδώ (Γλώσσα: Αγγλικά)
