Πριν από την παγκόσμια οικονομική κρίση, η Ιρλανδία είχε αναπτυσσόταν με 5-11 τοις εκατό επί σειρά ετών, προκαλώντας την έκπληξη άλλων κρατών στην ΕΕ.Την ίδια στιγμή τεράστιες φούσκες στηνόντουσαν στην Ιρλανδική οικονομία λόγω της αγοράς ακινήτων αλλά και της ανάπτυξης των υπηρεσιών. Το πρώτο εξάμηνο του 2008 υπήρξε το πρώτο πλήγμα με την κατάρρευση της αγοράς ακινήτων, κατάσταση κατά την οποία το τραπεζικό σύστημα της χώρας υπέστει μεγάλη ζημιά.
Στατιστικές έδειξαν ότι οι τιμές στις κατοικίες της Ιρλανδίας τετραπλασίασαν την αξίας του απο το 1995 και μετά. Και ο δείκτης μεταξύ μέσου οικογενειακού εισοδήματος με τιμή την μέση τιμή κατοικίας αυξήθηκε από το 4 στο 10. Από το 1996 η συνεισφορά στο ΑΕΠ της βιομηχανίας κατοικίας αυξήθηκε από το 5 στο 10%.
Πριν και κατά την διάρκεια μίας οικονομική άνθιση υπάρχει μία τάση να επενδύονται υπερβολικά ποσά σε κεφαλαιουχικά αγαθά, κάνοντας ανεπαρκείς τις επενδύσεις σε καταναλωτικά. Συνεπώς αυτή η επενδυτική υστερία βοήθησε στην δημιουργία της φούσκας στα ακίνητα.
Η Ιρλανδική κρίση έφερε πιο πολλές προκλήσεις για ΕΕ και ΔΝΤ από ότι η Ελληνική κρίση. Δυστυχώς για την ΕΕ το σχέδιο διάσωσης για την Ιρλανδία ήταν μία ελλείπείς αντιγραφή του Ελληνικού, βασισμένο αποκλειστικά σε μειώσεις μισθών, αυξήσεων φόρων κλπ. Αυτού του τύπου η τακτικές σίγουρα μπορεί να μειώσουν τους κινδύνους αλλά δεν πρόκειται να αποστατήσουν την φερεγγυότητα της κυβέρνησης.
Ενώ οι οικονομίες της ΕΕ επιδιώκουν δημοσιονομική απομόχλευση, πράγμα που σημαίνει συρρίκνωση της εσωτερικής ζήτησης, θα πρέπει παράλληλα να πείσουν την αγορά για τον έλεγχο του χρέους και την αύξηση των κρατικών εσόδων ώστε να την καθησυχάσουν.
Η ΕΕ και το σχέδιο διάσωσης του ΔΝΤ μπορεί να βοηθήσει την Ιρλανδική κυβέρνηση, αλλά δεν μπορεί να κάνει πολλά στην κρίση που έχει καταπνίξει τον ιδιωτικό τομέα.
Βασικό κλειδί της θα πρέπει να είναι και οι απαραίτητες αλλαγές οι οποίες πρέπει να δώσουν ανάσα και στον ιδιωτικό τομέα.
